Mijn zware bevalling

Van de week liet ik jullie in een kort berichtje al weten dat onze knappe dochter Isabelle geboren is op 27 september. Vandaag deel ik met jullie mijn zware bevalling. Nou ja, in mijn ogen zwaar. Het liep in ieder geval totaal anders dan we konden denken van te voren en er waren ook een aantal minder leuke dingen. Je leest het hieronder.

MAANDAG 25 SEPTEMBER 2017

Vrijdag 22 september had ik weer een lading bloedverlies. Dat liet ik jullie al weten in een blogpost (lees het hier terug als je geïnteresseerd bent). Het enige wat ik daarbij niet vermeldde was dat de verloskundige en gynaecoloog gezegd hadden dat ik zou worden ingeleid als ik nog een bloeding zou krijgen. Helaas sneller dan verwacht bleek dit maandag te zijn. Maar 3 dagen later dus…

‘s Avonds gingen we daarom dan ook weer naar het ziekenhuis. We pakten de laatste dingen voor in de vluchtkoffer – want hé ik zou ingeleid gaan worden – en reden naar het ziekenhuis. We lieten de koffer nog even in de auto liggen, omdat we niet precies wisten of ik dan zou moeten blijven. Op de afdeling werd ik weer op kamer 28 gelegd. Een maar al te bekende kamer omdat ik daar dus al regelmatig gelegen had voor onderzoek deze zwangerschap.

20.05 uur: Ik werd weer aan de CTG gelegd en mijn bloeddruk, temperatuur en zuurstof werden gemeten. Isabelle had een mooi hartslagje, maar mijn bloeddruk was wel veel te hoog. En dat terwijl ik de hele zwangerschap best stabiel ben geweest. Daardoor moest ik urine inleveren en werd er een eiwit check gedaan. Gelukkig bleek dit goed te zijn.
Vervolgens kwam de arts-assistent erbij om de echo te maken en ook het vruchtwater zag er nog prima uit. Met de gynaecoloog ging ze dan ook overleggen of ik kon blijven voor een inleiding. Ik ging wel een beetje op mijn strepen staan, omdat dit vrijdag wel tegen mij gezegd was en ik er dus van uit was gegaan dat we ingeleid zouden gaan worden. Dat kon dan ook.

21.40 uur: Ik werd ingeleid d.m.v. een ballontje. Dit ballontje wordt dan in de baarmoedermond gelegd en gevuld met water, wat dan weer moet zorgen voor ontsluiting. Er zijn 3 pogingen gedaan door de arts-assistent, maar alle drie ook mislukt. De ballon floepte er elke keer uit. Ondertussen bleef de CTG aan en waren er duidelijk harde buiken te zien. Ik voelde hier niets van en besefte mezelf dan ook dat ik nog nooit harde buiken heb gehad. Wel in de avond dat mijn buik harder werd en bleef, maar niet het harden en onharden van de buik.

22.10 uur: De gynaecoloog werd er bijgehaald. Haar poging lukte wel! Door alle pogingen kreeg ik natuurlijk weer extra bloedverlies. Na de plaatsing van de ballon, werden we naar de kraamsuite gebracht. Hier zouden we samen overnachten – Roy mocht blijven! – en dan zou er de volgende dag gekeken worden of het inleiden succesvol was. Ik moest er van uit gaan dat het misschien niet meteen gelukt zou zijn. Daarnaast was dit ook de kamer waar ik zou gaan bevallen. Roy kon daarom de vluchtkoffer uit de auto gaan halen en we konden gaan slapen. So far, so good…

DINSDAG 26 SEPTEMBER 2017

06.30 uur: We werden wakker gemaakt voor de eerste controles. Ik werd weer aan de CTG gelegd en mijn bloeddruk werd gemeten. Deze was gelukkig weer omlaag gegaan en dus helemaal goed.

07.35 uur: Tijd om de ballon er uit te halen en te kijken wat het opgeleverd heeft. Ik blijk al 4 cm ontsluiting te hebben! Yes, dacht ik! Dat gaat lekker snel! Daarna werd ik dan ook meteen aan een infuus gelegd met weeën opwekkers en werden mijn vliezen gebroken. Dit gaat lastig omdat het vlies blijkbaar stug is. We denken dat het uiteindelijk gelukt is en daarmee is het wachten op de weeën en het begin van de bevalling.

08.45 uur: Ruim een uur later is het tijd om weer gecontroleerd te worden. Maar de hartslag van Isabelle is ver te zoeken. Het lukt niet om haar via de CTG continue in beeld te hebben. Daarom wordt er een hartslagmeter naar binnen gebracht om op haar hoofdje te plakken; dan hebben ze namelijk sowieso altijd een meting. Het blijkt dat mijn vliezen niet gebroken zijn en dat wordt dan ook meteen gedaan. Het lijkt wel of ik leeg loop! Ahaa, zo voelt het breken van je vliezen dus! Al snel volgen de eerste krampen. Deze hoef ik in eerste instantie nog niet weg te puffen, maar ze volgen elkaar best snel op.

12.30 uur: Ondertussen moet ik de weeën al ruim zo’n 2 uur wegpuffen, maar is het tot aan een uur of 12 nog best redelijk te doen. Ik word weer gecontroleerd en het blijkt dat ik nog steeds maar 4 cm ontsluiting heb. Wat een domper! Er is gelukkig wel wat vooruitgang doordat de baarmoedermond wel al plat is gaan liggen.

13.35 uur: De weeën zijn al vanaf het begin af aan bijna om de 1.15 minuten en het is eigenlijk niet meer uit te houden. Het wegpuffen haalt de scherpe randjes wel een beetje weg, maar ik kan mezelf totaal geen houding geven. Ik probeer te staan, te bukken, op mijn zij te liggen en zelfs de skippybal wordt erbij gehaald. Maar ik heb het gevoel alsof ik dood aan het gaan ben. Daarom vraag ik om een ruggenprik. Het is wachten op het telefoontje vanuit het recovery center voordat de ruggenprik gezet kan worden. Ik ga snel achteruit in energie. Ik praat nog maar amper en het duurt een eeuwigheid voordat ik zachtjes iets bijna onverstaanbaars kan mompelen. Wat is dit heftig zeg! Roy voelt zich machteloos en vraagt continue wat hij kan doen, maar ik heb ook echt geen idee.

15.45 uur: Eindelijk worden we gehaald voor de ruggenprik. Wel ruim 2 uur later!! Maar wat ben ik blij als de ruggenprik gezet is. Ik voel me als herboren en ben weer de vrolijke Natasja. Ik kan weer grapjes maken en weer normaal adem halen. De weeën voel ik nog maar amper. Omdat dus een deel van mijn lijf down there plat gelegd is, krijg ik een katheter. We grappen dat ik een aantal dingen nu wel van mijn ‘bucketlist’ kan afstrepen. Het enige wat ik wel merk, is dat rechts minder verdoofd voelt dan mijn linkerkant.

19.00 uur: Tijd voor weer een controle. Yes, 6 cm ontsluiting! Nu komen we ergens. Nog blijer ben ik met de ruggenprik, want de ontsluiting komt dus maar langzaam op gang en als ik al die pijn had moeten verdragen…. De weeënpomp wordt in de tussentijd nog een paar keer verlaagd en verhoogd. Isabelle reageert namelijk heftig op de weeën en elke keer zakt dan ook haar hartslagje.

21.00 uur: We hebben ondertussen de 8 cm ontsluiting. Dat betekent dat ik nu elke uur 1 cm ontsluiting erbij krijg en dat is mooi op schema.

23.15 uur: Dan zal ik nu vast 10 cm ontsluiting hebben, toch? Maar nee. De weeën zijn onregelmatig en ik blijk maar 9 cm ontsluiting te hebben. Daarnaast is mijn bloeddruk weer aan de hoge kant en wordt er al verteld dat ik na de bevalling sowieso nog 24 uur moet blijven om de bloeddruk in de gaten te houden.

WOENSDAG 27 SEPTEMBER 2017

00.15 uur: Eindelijk heb ik de 10 cm ontsluiting. Maar ik mag nog niet persen, want haar hoofdje ligt nog wat te hoog en de weeën moeten nog beter worden want die blijven onregelmatig.

Vanaf dan heb ik geen tijdsinformatie meer opgeschreven omdat ik op een gegeven moment toch moet gaan persen, ondanks dat ik geen hoge persdrang voel, de weeën onregelmatig zijn en haar hoofdje nog altijd te hoog ligt. Maar volgens mij was dit rond 02.00 uur. Een uur lang ben ik aan het persen op een minimale persdrang. Ik doe erg mijn best en loop zelfs paars aan. Halverwege moet ik zelfs spugen van de druk die ik geef om Isabelle op de aarde te zetten. Een uur lang, maar geen vooruitgang. Ze lijkt er niet doorheen te kunnen.

Ik heb op dat moment dus een hele bevalling achter de rug, zonder het laatste moment: de geboorte. Er wordt nu voor mij besloten dat ik een keizersnede moet krijgen. Iets wat ik liever niet gewild had, maar op dat moment kan ik mij er bij neer leggen. Ik heb alles, maar dan ook echt alles, er aan gedaan om een natuurlijke bevalling te krijgen. Maar ik ben op. Ik heb weer geen energie meer en dat terwijl de ruggenprik nog gewoon werkt.

Ik word naar de OK gebracht, maar ben niet goed genoeg bij bewustzijn om de ruimte helemaal goed in mij op te nemen. Dat vind ik op zich wel jammer, want ik was wel nieuwsgierig hoe het er allemaal uit zag. Ik word goed neergelegd en Roy komt naast mij zitten. Ik krijg nog extra pijnstilling en d.m.v. een ijsklontje wordt gecontroleerd of ik goed verdoofd was. Aan mijn linkerkant ervaar ik geen kou, mijn rechterkant voel ik dat het ijsklontje wat fris aanvoelt. De arts gaat er van uit dat ik goed genoeg verdoofd ben….

En dus gaan ze aan de slag. Ik merk al snel dat ik rechts nog best wat voel, maar op dat moment voelt het nog meer als zeer dan als pijn. Tot dat er verder gegaan wordt. Rechts blijk ik toch niet goed verdoofd te zijn en ik schreeuw het uit. Daarnaast lijken de artsen nogal hardhandig te doen – wat ook zo is omdat mijn vlies zo stug is – en ik hou het niet meer uit. In mijn rechterhand krijg ik daarom een extra infuus met pijnstilling, maar tegen de tijd dat die werkt…

Om 04.05 uur is Isabelle ter wereld gekomen. Ze laten mij haar zien via een luik met plastic er voor. Op dat moment baal ik van alles. Ik had haar zo graag zelf willen aanpakken en meteen op mijn borst gehad. Dat was mijn liefste wens. Een wens die nu niet door kon gaan. Maar ik ben blij dat ik haar zie en ze haar eerste geluidjes maakt.

Roy gaat met haar mee terwijl ze door de kinderarts gecontroleerd en gelukkig goedgekeurd wordt. Bij mij gaan ze ondertussen alles weer dicht maken en het geluk van het zien van Isabelle is snel voorbij als ze dat gaan doen. Het tweede infuus helpt wel een beetje, maar er blijft een bepaalde plek super veel pijn doen.

Roy komt terug met Isabelle in zijn handen en komt naast mij zitten. Ik moet weer huilen van geluk en ik besef meteen hoe mooi ze is. Isabelle leidt mij een beetje af van de helse pijn die ik voel. Tot ik op een gegeven moment misselijk word. Er komt meteen een bakje mijn kant op en ik moet spugen. Aan de andere kant van het doek wordt door een van de artsen gezegd dat het zijn schuld is. Die zit schijnbaar iets te hardhandig te wroeten in mijn lichaam.

Wanneer ik gehecht en geniet ben – ja, echt! – kan ik weer rustiger worden en word ik weer in bed gelegd. Ik krijg nog de placenta te zien en wat is dat raar zeg! Daarna word ik naar het recovery center gereden. Daar moet ik nog even verblijven totdat alles gecontroleerd en goed is. Ik blijk tijdens de keizersnede 1,5 liter bloed te zijn verloren. Omdat mijn HB waardes goed zijn, wordt dit opgevangen door een zoutoplossing. Na zo’n drie kwartier word ik weer opgehaald door de verpleegkundigen van de kraamafdeling en word ik naar een andere kraamsuite gebracht. Eentje die speciaal bedoelt is voor vrouwen die een keizersnede hebben gehad en dus 3 dagen moeten blijven.

Ik vond het een hele heftige en zware bevalling. Hoewel het in het begin wel goed leek te gaan, was dit daarna dus absoluut niet het geval. Ik gun niemand een bevalling met zo ongelooflijk veel pijn. Ik heb dus een complete bevalling gehad, zonder de geboorte én een keizersnede waarin ik een hoop heb kunnen voelen. Dit gun ik mijn ergste vijand – als ik die al had – nog niet toe.

Isabelle is het mooiste meisje op de wereld – duhhh!!! – en ik ben nu herstellende van de bevalling en keizersnee. En als je je afvroeg of ik hierom nooit meer een tweede kindje zou willen is het antwoord dat ik dat nog echt wel wil. Mits het ons gegund is en Roy ook wil 😉 . Hopelijk dan wel met een totaal andere ervaring!

Hoe was jouw bevalling?