Natasja doesn’t share food. Misschien komt deze zin je heel bekend voor en misschien juist ook helemaal niet. Deze zin is een verwijzing naar de serie Friends. Joey, één van de hoofdpersonages, zegt dit. En deze zin is ook helemaal van toepassing op mij. Sociaal? Nee. Maar moet je dan altijd maar sociaal-wenselijk gedrag laten zien? Nope. Ik durf dit dan ook best toe te geven. In deze blogpost vertel ik je waarom ik het heel vervelend vind om eten te moeten delen.
Misschien denk je nu meteen: “Wat een asociaal mens, die Natasja.. Eten delen is toch helemaal niet erg?” Ik kan mezelf best voorstellen dat je meteen dat oordeel velt. Tegelijkertijd vind ik ook dat je me niet meteen asociaal kunt vinden omdat dit één ding is wat toevallig niet in het sociaal-wenselijke plaatje past.
Hoe dan ook, ik ben vast niet de enige (los van een fictief personage) die het niet fijn vind om eten te delen? Toch? TOCH?!
Eigenlijk beschrijft Joey het ook. In bijvoorbeeld een restaurant bestel ik waar ik zin in heb. Degene met wie je eet bestelt ook waar hij/zij zin in heeft. Als ik iets kies, dan wil ik dat heel graag eten. Anders had ik wel iets anders gekozen. Ik heb er super veel zin in en wil alles gewoon zelf opeten. Wat nou, eten delen?
Ik weet het hoor, what’s the big deal? Die is er niet. Want wat is er nou zo erg aan het missen van een klein stukje van je eten? Het is niet zo dat ik verga van de honger en nooit iets te eten heb of iets dergelijks. Hoe dan ook voelt dat echt niet fijn. Ik vind dat oprecht naar, ongeacht dat ik best wel weet dat het niet erg is om eten te delen. Maar toch, mijn gevoel vind dat niet fijn. Dus ja, ik kan zelf om deze flaw lachen. En het is stiekem best erg – ja, dat durf ik toe te geven – maar zelfs met mijn kinderen vind ik het niet fijn om mijn eten te delen. Super suf hè. Wil overigens niet zeggen dat ik dat nooit doe. Maar ik kan ook niet zeggen dat ik dat met alle liefde en plezier doe, haha. Wat een mom-monster ben ik toch. Bel de moeder-maffia 😉
DIT WIL JE MISSCHIEN OOK LEZEN:
Wat ik eet op een dag | Eetdagboek mei 2020
Als ik met een groep ga eten in bijvoorbeeld een sushi restaurant, of een ander shared diner concept, dan ontstaat er echt chaos in mijn hoofd als iemand voorstelt dat één iemand besteld en we ter plekke wel gewoon eten pakken. Ik wil echt de keuze hebben in wat ik eet en wat niet. Ik weet waar ik zin in heb en waar ik geen zin in heb. Dus laat mij maar lekker zelf bestellen. Volgens mij zit de gezelligheid niet in het delen van eten, maar vooral in het contact wat je op dat moment samen hebt. En ga ik net zoals Joey uit mijn plaat als iemand mijn eten per ongeluk opeet (wat laatst gebeurde toen we met de neefjes en nichtjes sushi gingen eten)? Nee hoor. Als een boer met een héél klein ieniemienie beetje kiespijn zeg ik: “Maakt niet uit.” En oprecht: het maakt ook niet uit. Wil niet zeggen dat ik het per se leuk hoef te vinden.
Maakt dit mij een asociaal mens? Nee toch? Misschien als je nog tien dingen kunt noemen die asociaal zijn. Maar tot die tijd ben ik een heel sociaal wezen. Tenzij het op eten aankomt. Dan niet.
Wat is een flaw die jij hebt? Iets waarvan een ander denkt: ‘Doe normaal!’ en jij er echt anders over denkt of er anders bij voelt? En eten delen? Doe jij dat wel?
