Whoa…! It was a hell of a ride. Maar ik heb het gedaan. En ik ben niet normaal trots. Afgelopen dinsdag (18 maart 2025) hoorde ik na vier lange jaren studeren dat ik geslaagd was. Mijn pabo-diploma ontvang ik pas in oktober, maar desalniettemin ben ik gewoon afgestudeerd. Vier lange jaren. Naast een jong gezin. Naast een vierdaagse baan. Naast sociale contacten. Naast dertig kilo afvallen. Naast het zijn van mezelf.
Het was denk ik ergens in september 2020 dat ik wel toe was aan een hoger salaris. Ik werkte ondertussen al 11 jaar in het basisonderwijs als onderwijsondersteuner op een school met een unieke, eigen visie. Hierdoor had ik carrièrekansen die je als normaal onderwijsondersteuner niet zomaar hebt. Zo werkte ik ondertussen al een aantal jaren als dans/drama specialist op mijn school. Ik deed het met passie en plezier, maar wilde er ondertussen wel naar betaald worden. Mijn jongste was nog niet eens één jaar, maar ik maakte me toch wel zorgen om het financiële plaatje.
En dus sprak ik met mijn directrice en besprak ik de mogelijkheid voor de deeltijd opleiding van de pabo. De kans kreeg ik. En dus mocht ik de toelatingstoetsen van de pabo doen. Deze behaalde ik in december 2020 en dat betekende dat ik in februari 2021 mocht starten. Ik was uiteraard door het dolle heen.
Dat ik wist dat een opleiding naast een baan én een gezin zwaar zou zijn, is uiteraard geen hoge wiskunde. Maar hoe zwaar het uiteindelijk was… Op het moment dat je het daadwerkelijk doet, komen ook al je emoties voelbaar erbij kijken. En dat maakt dat je – ik ieder geval wel – het zou kunnen onderschatten. Ik schreef in 2022 een blog over de combinatie van studeren naast een baan en een gezin.
Mijn studie is met ups en downs gegaan. Zo heb ik mijn propedeuse jaar (waar één jaar voor staat) in een half jaar weten te behalen. Met dat in mijn achterhoofd, ging ik ervan uit dat ik 3,5 jaar over de pabo zou doen. Maar mijn tweede leerlaar verliep minder soepel. Het lukte me minder goed en kon moeilijk balans vinden. Dat zorgde uiteindelijk voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik ging mij hierin verdiepen en dit was erg helpend voor mijn derde jaar. En zodoende verliep dat jaar een stuk soepeler, al liet ik één bepaalde leeruitkomst liggen, omdat ik me daar echt niet toe kon verzetten en ik nog steeds twijfelde over hoe ik het aan wilde pakken. Dit had alles te maken met de onderwijsvisie van mij en mijn werk in relatie tot het ‘normale en bekende’ systeem. Toen kwam ik bij de laatste paar leeruitkomsten, waaronder het onderzoek. Het onderzoek lukte me niet zoals ik wilde. Het onderzoek heeft mij enorm veel tranen en frustratie opgeleverd. Ik heb daar dan uiteindelijk 1,5 jaar over gedaan. Wie mij volgde op Instagram, heeft dit hele proces meegekregen. Pas toen ik in september 2024 een fatsoenlijke onderzoeksbegeleider kreeg, kon ik hem met vertrouwen afronden. Ondanks dat ik hem nog heb moeten herkansen… Ik rondde de openstaande leeruitkomsten af. Maar was uiteindelijk mijn vier jaar voorbij. Ik heb uiteindelijk 5 weken langer over de pabo gedaan, dan ik verwachtte toen ik begon.
En dat is nog het aller moeilijkste voor mezelf geweest. Het accepteren dat ik er langer over deed i.p.v. sneller. Ik had 3,5 jaar in mijn hoofd en had heel veel moeite met het niet-behalen van die deadline. Toen hoopte ik voor de herfstvakantie klaar te zijn, toen voor de kerst en toen voor februari… Maar ik was de enige die hier last van had. Ik heb niet normaal veel moeten horen van mijn omgeving dat het niet uitmaakt als je langer bezig bent. Wat was het ergste wat er kon gebeuren? Ik heb dit denk ik wel honderden keren van verschillende mensen moeten horen, voor ik mezelf erbij kon neerleggen en kon accepteren dat dit niet slecht is.
Hell…. Ik deed gewoon ‘even’ een HBO-studie naast een vierdaagse baan en een jong gezin. Daarnaast was ik ook ‘even’ 30 kilo afgevallen en lukte het me om stabiel te blijven in gewicht. Liet ik zien dat ik kon doorzetten en dat de kracht van positiviteit altijd overwint. En dan moest ik mezelf in balans houden door ook echt me-time te pakken en af en toe te ontspannen op een festival. Doe het allemaal maar even. Het is niet niets. Het is veel. Heel veel. En man, wat ben ik niet normaal trots.
Maar… nooit meer. Nooit meer een studie van vier jaar. Een studie van één jaar wil ik nog ooit wel overwegen. Maar vier jaar…. Geen haar op mijn hoofd die daar (op dit moment) aan moet denken. Ik heb onwijs veel geleerd. Niet alleen op professioneel vlak, maar wellicht nog wel meer over mezelf. En dat had ik niet bereikt als ik geen studie was gaan doen.
En nu? Nu ga ik genieten van de vrije tijd die ik heb. Ik voel me licht en voel dat er weer ruimte in mijn hoofd is. Ik ga wellicht het bloggen weer consequenter oppakken. Maar eigenlijk wil ik vooral gewoon genieten. En doen wat ik leuk vind om te doen, op tijden dat ik het leuk vind om te doen. Ik wil er zijn voor mijn gezin en ik wil mezelf blijven ontwikkelen. Ik ga genieten. En dat heb ik verdiend.
