Ik ben een écht zomermens, maar als we dan toch in de winter zitten, dan geef mij ook maar sneeuw. Je snapt mijn blijheid nu het ein-de-lijk zo ver is. Dat vorige weekend dat er sneeuw lag in half Nederland, was er hier niets te zien. Dus YAY! Tijd voor sneeuwpret! Of toch niet…?
Zaterdagavond
Vanaf zondag zou het sneeuwen. Maar zaterdag in de middag voelde je de temperatuur al gigantisch kelderen. En toen ik zaterdagavond na Wie Is De Mol naar buiten keek zag ik al wat sneeuw liggen op de glijbaan en de trampoline in de tuin. Maar het was pas écht feest toen ik naar bed wilde gaan en zag dat er al sneeuw lag. Joepie! Je snapt dat ik alvast een vreugderondje door de tuin heb gerend in mijn pyjama.
Zondagochtend
Eigenlijk wisten we al zeker dat de sneeuw zou blijven liggen, maar desondanks was ik door het dolle heen toen ik zondagochtend merkte dat de sneeuw er daadwerkelijk nog lag. En niet zomaar een beetje. Nope. Mijn voetsporen waren uitgewist en daar lag een nieuw dik pak sneeuw overheen. Yes!
Plannen
Ik wist wel wat we in de ochtend zouden gaan doen nadat we uit bed zouden komen: de sneeuw in. And so we did! Of eigenlijk: we trokken warme kleding aan, sneeuwlaarzen (of sneeuwbestendige schoenen), handschoenen, muts en sjaal.
Eerst even de slee pakken uit de schuur. Of beter gezegd: eerst even de achterdeur open zien te krijgen. In weekvlog 222 die komende zondag online komt kunnen jullie zien wat voor een succes dat was…
Daarna naar de voorkant en sleeën over de nog verse sneeuw, waar nog niemand – ik herhaal: NIEMAND (joepie!) – overheen had gelopen, gereden of gesleed.
Sneeuwpret?
Maar tijdens het pakken van de slee, was Isabelle ook de tuin in gegaan en die had – ondanks mijn waarschuwing – toch sneeuwballen gemaakt zonder haar handschoenen aan. Twee minuten sneeuw en het was al huilen. Ze had het koud. Duuuuhh kind! Tuurlijk had je het koud. Sneeuw IS koud.
Toen we eindelijk gesetteld waren en konden sleeën begon ook Lucas te huilen. Lucas is in dat opzicht net mijzelf: eerst moeten we eten anders worden we knorrig. En natuurlijk had hij het buiten ook koud. Heel eerlijk: er stond dan ook best een Siberisch windje.
Maar geen haar over mijn hoofd (en dat van Roy) dat er aan dacht om meteen rechtsomkeer naar huis te maken. Kom, allemaal even stoppen met huilen en gewoon even lol maken.
Duidelijk teveel gevraagd… Isabelle wilde niet op de slee, maar ho maar dat ze er van af wilde toen we dat vroegen. En Lucas, tja, die is nog een beetje te klein om al iets van te verwachten natuurlijk. Oké, dan maar op naar binnen, opwarmen, eten, spelen, slapen en opnieuw de sneeuw in. Kijken of we toch wat sneeuwpret konden maken…
Poging twee
Want laten we eerlijk zijn: voor dat zelden moment dat het in Nederland sneeuwt net als nu, moeten we toch even goede herinneringen maken. Olaf’s maken enzo. Toch Koningin Isabelza? 😛
Dus na de middagslaap/kamertijd op naar poging twee. Iedereen weer in de winterjassen en accessoires, slee erbij en gaan met die banaan. Oké. Dit begon een stuk beter. Twee VROLIJKE kinderen op de slee. Al een wereld van verschil kan ik je vertellen, haha!
Op zoek naar sneeuwplezier
Dus daar gaan we. Door de sneeuw en door de kou. Iedere meter die we maken word ook ik vrolijker. Ik zag de bui namelijk al hangen en daar baalde ik stiekem wel van. Maar goed. Niets bleek minder waar en de kinderen deden het hartstikke goed.
Mama-kind
Ik mag dan wel een mama zijn, maar ik kan me nog héél jong gedragen haha. Dus toen ik een grote sneeuwduin zag, ben ik er in gedoken (ook al te zien in de aankomende weekvlog) en heb ik een sneeuwengel gemaakt.
Toen deze mama klaar was met spelen (hihi), liepen we verder en kwamen we op een stuk waar én geen auto’s kwamen én sowieso nog niemand geweest was. Ideaal dus! Ik hou van verse sneeuw. Oftewel: snel alle verse sneeuw van mijn voetstappen voorzien. De kinderen moesten ook om deze gekke mama lachen.
En toch sneeuwpret!
Sneeuw gooien, rennen door de sneeuw. Het was lachen, gieren, brullen. Wat hebben we ons vermaakt! Isabelle had de grootste lol met het gooien van sneeuw en baalde gelukkig niet dat we met deze sneeuw geen Olaf konden maken. Lucas moest lachen om iedereen, terwijl hij prinsheerlijk in de slee zat te kijken naar ons.
We hebben Lucas ook nog door de sneeuw proberen te laten lopen. Geen succes. Hij zette geen stap, haha. Dus maar weer terug op de slee.
Conclusie
Al met al was het dus een hele fijne dag die we hebben afgesloten met warme thee (we wilden eigenlijk warme chocolademelk maken, maar ik was voor mezelf thee aan het maken en toen wilde Isabelle dit ook) en een film die passend is bij het weer. Nee, het is voor de verandering geen Frozen. We keken Everest, de kleine Jeti. Aanrader hoor! Hoewel misschien niet per se voor 3 jaar en ouder (adviesleeftijd is 6+).
Hoe deden jullie kinderen het in de sneeuw? Hadden jullie een beetje sneeuwpret?
