UPDATE || Bijna 27 weken!

Het is alweer bijna 2 weken geleden dat ik voor het laatst een update deelde over mijn zwangerschap. Tijd dus om jullie even bij te praten. Twee weken geleden werd ik een nachtje in het ziekenhuis gehouden i.v.m. bloedverlies en gelukkig mocht ik de volgend dag weer naar huis. Wel met het dringend verzoek rustig aan te doen. En of mij dat lukt…?

EEN WEEK VERPLICHT THUIS
Toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis mocht ik sowieso de rest van de week niet meer gaan werken. Ik moest maar vooral veel liggen en een aantal keren op de dag een wandeling van zeker een half uur maken. Ik zag mezelf altijd als een lui persoon thuis. Bankhangen is mijn ding. Maar als je verplicht dit moet doen, is de lol er al snel van af. De serie die ik kijk vliegt er niet normaal snel doorheen. En eerlijk: dat klinkt als heaven, maar wordt toch ook een beetje saai. Je kunt amper verwerken wat er gebeurt is. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik deze serie van voor naar achteren ken. Dit is denk ik wel de 15e keer dat ik Charmed kijk.
Ondanks dat ik de bank dus al snel beu werd, is het me heel eerlijk gezegd heel goed gelukt om toch mijn rust te pakken en te blijven liggen met af en toe rustige wandelingen tussendoor.

WERK
De gynaecoloog in het ziekenhuis had gezegd dat ik het werk na die week rust, rustig aan mocht opbouwen. Wel met de dikke vette waarschuwing dat als ik ook maar te veel zou doen, de bloedingen heel snel terug zouden komen en ik weer opgenomen zou moeten worden. Hoewel ik mij thuis lui vind, ben ik dat op mijn werk absoluut niet. Daar probeer ik vrijwel altijd alles er uit te halen wat er in zit. Na vele gesprekken met Roy, mijn ouders en mijn werkgever, hebben we samen – maar vooral mijn werkgever, omdat ik het nodig heb dat iemand tegen mij zegt dat iets wel of niet verstandig is – besloten dat ik tot aan de zomervakantie niet meer zou komen werken. Want werken in het onderwijs én in de laatste weken van het schooljaar kun je bijna niet rustig aan doen. Daarbij zou ik sowieso voor mijn werk een onbetrouwbare factor zijn. Ieder moment kan ik weer wegvallen.

De afgelopen weken ben ik nog een aantal keren op school geweest. De schoolverlaters hebben een eindstuk gemaakt, waarin ik een grote rol heb gehad. Hoeveel ik mijn collega’s vertrouw op het overnemen van dit stuk, kan ik het zelf lastig los laten. Voor hen ben ik dan ook nog een aantal keren naar school gekomen. Dat voelde voor mezelf vooral heel fijn. Wel merkte ik dat – ondanks dat ik er dan bijvoorbeeld maar 2 uurtjes ben – het daarna ook wel weer klaar was. Fijn dat mijn lichaam steeds duidelijker aangeeft wat het nodig heeft. En dat blijkt inderdaad toch heel veel rust te zijn.

HOE HET NU GAAT
En zo zijn we dus weer bijna 2 hele weken verder. Mijn serie kijk ik met mindere vaart, omdat ik het écht te saai vond worden om elke dag te bingewatchen. Een paar huishoudelijke taken verdeel ik over de week, zoals de vaatwasser in- en uitruimen en de wasmachine en droger aanzetten en de was opruimen. Zo word de was nu vanuit de droger opgevouwen en bijna één voor één naar de kledingkast gebracht. Ach, even aanpassen in hoe ik het gewend ben, maar dit werkt eerlijk gezegd ook best makkelijk. Vooral in de ochtend probeer ik wat werk in het huis én voor school te verzetten, zodat ik ‘s middags helemaal plat kan. En dat werkt best goed.

Ik heb zo nu en dan nog wel hele lichte bloedingen, maar niks waar ik mezelf druk om maak. Hoewel de keuze om thuis te blijven lastig was, ben ik doordat ik die bloedingen wel blijf houden blij dat we die keuze gemaakt hebben. Waarschijnlijk zou ik anders weer grotere bloedingen gehad hebben. Toch vind ik het ook dubbel om thuis te zitten. Ik voel mezelf namelijk prima en heb (bijna) geen harde buiken meer gehad sinds ik thuis zit. Maar dat ik thuis zit is daar waarschijnlijk ook de reden van.

Zo. Met weer veel te veel woorden heb ik mijn zegje weer gedaan en zijn jullie weer op de hoogte. Nou ja bijna…. Ik heb nog een heel leuk nieuwtje. Maar die bewaar ik voor een losse blogpost!
Tot snel!