Wat ik eigenlijk met mijn leven had moeten doen (maar dus niet gedaan heb)

Er zijn maar weinig mensen die weten welke droom ik vroeger had. Als ik dat vroeger ook maar één keer écht had benoemd, dan had mijn leven er nu waarschijnlijk anders uitgezien. Maar ik schaamde mezelf er voor of zo. Ik weet het nog steeds niet zo goed. Ik weet niet goed waarom ik het nooit geuit heb of er ooit iets heb mee gedaan. Met regelmaat denk ik daar nog wel eens aan terug. Maar vorige week kwam het besef dat die droom altijd een rode draad heeft gespeeld in mijn leven. Hij sluimert overal op de achtergrond met me mee. 

Storyline van je leven

Vorige week vrijdag had ik een studiedag. Omdat wij zelfontplooiing en elkaar leren kennen ook hoog in het vaandel hebben staan, kregen we de opdracht om een storyline te maken van je leven en deze te delen met één andere persoon die hier dan weer kritische vragen over moest stellen. Op een post-it schreef je iedere keer de leeftijden van 1 tot 5, 5 tot 10 en dan door tot zo oud als je bent. Mijn eerste reactie op deze opdracht was dat ik dat wel zo gemaakt zou hebben. Maar toen ik uiteindelijk aan de gang ging, bleek het nog best lastig te zijn. Zoveel dingen die wegzakken. En ook dingen die pas terugkomen doordat je met een ander erover in gesprek gaat. Ik vond het een hele bijzondere ochtend om die reden. Vooral ook door nog één ander ding: namelijk dat mijn ‘geheime’ droom stiekem een rode draad is in mijn leven.

Mijn kinderdroom

Hoewel ik altijd riep dat ik later juf wilde worden (wat ik nu dus ook ben), had ik eigenlijk een grotere wens. Ik wilde namelijk op tv komen. Het liefst als actrice. Geen idee waarom ik dat altijd al droomde, want ik zat niet op een toneelclub en was ook best verlegen.

Toen ik eenmaal ouder werd, bleef die droom hangen maar durfde ik hem niet echt hardop te uitten. Want hallo….?! Toch raar dat je zo’n droom hebt, maar er nog nooit iets mee gedaan hebt? Hoe klein dan ook…

Mijn storyline

Goed. Ik zal jullie niet vervelen met mijn gehele storyline, maar wel met alle momenten in mijn leven waarop die droom telkens weer in mijn leven terecht kwam en komt.

1-5

Hier zal die droom er nog niet echt geweest zijn, want ik kan me niet bijster veel herinneren van deze periode, haha!

5-10

Ik was altijd al een fantasierijk meisje. Ik kon hele verhalen met mijn Barbies spelen en met alle andere poppen en speelgoed die ik had.

In groep 6 kregen we een super toffe juf. We mochten een eigen film maken. Er waren een aantal kinderen die mochten het script schrijven, iemand was de regisseur, anderen waren acteurs etc. Ik kreeg de hoofdrol als de slechterik. Ha! Dat vond ik echt super leuk!

In groep 7 deden we mee aan het tv-programma Klasse! In dit programma was het de jongens tegen de meisjes. Vooruit vooral één jongen tegen één meisje en wie er won, die won voor iedereen van zijn of haar gender een prijs. Ik was niet dat meisje. Want dat dacht je nu hè? Anyway, op het einde was er een eindstrijd met een bestuurbare auto. Nu werd er per gender nog iemand gekozen die het commentaar zou verzorgen (Ze rijdt door de haarspelbocht. Oh nee! Ze botst. Maar gelukkig gaat ze snel weer door). Wie dit werd, werd bepaald door een auditie voor de klas. Ik wilde heel graag, maar had nooit verwacht dat ik het zou worden. Want als mijn klasgenoten moesten stemmen… Ik hoorde er nou eenmaal niet bij en voelde mij vaak gepest. Maar blijkbaar deed ik het héél goed en werd er bijna unaniem voor mij gekozen. Ook nu weer was ik zo trots als een pauw. Heel eerlijk. Ik deed de auditie beter dan het echte werk, maar hé, dat mocht de pret niet drukken.

10-15

Tijdens het 11-11 bal (voor de carnaval) zong ik toen ik een jaar of 10 was een eigen nummer over het redden van de sporthal tijdens de carnaval. Lang verhaal en nu niet interessant om te vertellen. Ik won daarmee de eerste prijs en kwam in de krant. Het was vooral vanwege mijn protestlied en vast niet vanwege mijn (ahum) fantastische stem.

In groep 8 hadden we een eindmusical. Ook hierin kreeg ik één van de hoofdrollen. Wat genoot ik hier intens van! Ik vond het super om te oefenen en ik zat helemaal in mijn rol. Een zin weet ik nog steeds maar al te goed: Koppie koffie? 

Toen ik een jaar of 11 of 12 was heb ik nog meegedaan aan het tonproaten voor de jeugd. De richting van een cabaretière was niet aan mij besteed. Papa en mama hadden leuke grappen verzonnen haha!

Op de middelbare school hadden wij niet ieder jaar een voorstelling of iets dergelijks, dus daar gebeurde er niet veel. Tot de Eindexamen Stunt. Ik zat in het organisatieteam (want ik hou van organiseren! Kijk, weer zoiets waar ik niet echt iets meegedaan heb) maar de ‘populaire’ leerlingen hadden hierin meer de overhand met wat we gingen doen. Toen er gepresenteerd moest gaan worden, keken ze mij allemaal aan. Ik was echt mega verbaasd, maar vond het super tof dat ze mij kozen! Kennelijk liet ik toch wel degelijk iets zien wat ik zelf niet per se zag.

Ik was 15 toen ik een keuze voor het MBO moest maken (en mijn diploma behaalde). Voor het eerst durfde ik tegen mijn ouders te zeggen dat ik wel iets met toneel en televisie zou willen doen. Op dat moment was er maar één school in Nederland die op MBO-gebied zoiets dergelijks aanbood. Die school zat in Rotterdam. We zijn er ook gaan kijken ik vond het te gek. Maar er was één nadeel. In het weekend en de avonduren konden er ook voorstellingen zijn die tot een uur of 11 zouden duren. Dan zou ik daarna nog naar het station in Rotterdam moeten en met de trein in mijn uppie naar huis. Dat was toch nog echt eens stap te ver. Zodoende zijn we verder gaan kijken en kwam ik uit op de opleiding Fotonica (fotografie, videotechnieken, beeldbewerking en animatie). Het eerste jaar was volledig fotografie en dat vond ik leuk als hobby, maar niet als beroep. Uiteindelijk ben ik naar de onderwijsassistent opleiding gegaan. Ik ben ook nog naar de opleiding Journalistiek wezen kijken. Ik was super enthousiast over deze richting, maar tijdens de open dag voelde het op die school niet goed. Héél jammer.

15-20

Al vanaf een jaar of 8 was ik lid als muzikant en majorette bij de plaatselijke harmonievereniging. Met carnaval hadden we ieder jaar een super leuk (modern) concert. Hiervoor heb ik ook een keer een korte film opgenomen én in de zaal geacteerd. En over de majorettes gesproken. Ik werd daar al snel miss minirette en later miss majorette (ik liep voorop bij serenades, heuhj!) en had ook mijn eigen solodans.

20-25

In deze jaren kan ik me niet bewust herinneren dat mijn droom hierin aanwezig is geweest. Ik werkte fulltime in het onderwijs, ik maakte muziek in een poporkest (wat heel lichtjes misschien een connectie is) en ik danste.

25-30

In 2013 was ik mezelf een beetje kwijt. Dat verhaal heb ik al vaker verteld en is ook de reden geweest dat ik ben begonnen met bloggen en vloggen (hé, zien jullie hier ook weer de connectie?). Het heeft mij uiteindelijk ook kansen geboden op mijn werk. Van begeleider werd ik ineens aangenomen tot dans en drama specialist. Daarin heb ik de laatste jaren vooral de focus gelegd op dans. Nu leg ik juist de focus op drama. Ik ben op de werkvloer aan het professionaliseren onder het toeziend oog van een specialist. En wat vind ik het FANTASTISCH! Ze is nog maar 3 dagen geweest en ik ben nu al zo enorm gegroeid in mijn zelfverzekerdheid. Na ieder aanbod zegt ze ook tegen mij dat ze het zo leuk vind om te zien dat ik er zelf zo enorm veel plezier in heb om mee te doen en het te geven.

En wat nu?

Tja, wat nu? Nu weten jullie ook dat dit mijn droom was/is. Nu voel ik me haast weer te oud om er daadwerkelijk ook iets mee te gaan doen. Maar het feit dat ik drama mag geven aan kinderen, maakt dat ik al een stukje droom aan het waarmaken ben. Door het maken van die storyline werd ik me ineens zo weer bewust van die droom en dat het er altijd al heeft gezeten en nooit meer is weggegaan. Ik zou nog steeds graag eens een auditie voor GTST of iets willen doen. Maar dan komt meteen de onzekerheid naar boven die zeg ‘doe niet zo mal, je hebt er nooit iets mee gedaan. Je bent vast niet goed genoeg.’

Welke droom heb jij laten liggen?