WEEK 7: Verklappen en vertellen

En zo zijn we ineens 7 weken in verwachting! Whoa! Aftellend naar mijn eerste afspraak met de verloskundige, lijkt de tijd langzaam vooruit te gaan. Maar aan de andere kant is het al ruim 2 weken geleden dat we erachter kwamen zwanger te zijn. De afgelopen week was heftiger. Ik heb meer kwaaltjes. Aan de ene kant ben ik daar blij mee, want dat maakt het allemaal echter. Aan de andere kant zijn deze kwaaltjes niet de fijnste om te hebben. Daarnaast verklapte ik van de week aan iemand dat ik zwanger ben en hebben we het gisteren aan onze ouders verteld.

WEEK 7: 12 – 18 februari 2017

Mijn geheugen laat me een beetje in de steek om precies te vertellen wat wanneer allemaal was. Maar ik denk dat die data ook niet per se iets uitmaken. Wat ik me nog wel donders goed kan herinneren was afgelopen dinsdag.

ANGST

Zondag gingen we naar de bioscoop. Ik stap uit de auto en langzaam speelt er een kramp op. Zo’n menstruatieachtige kramp. Hij werd alleen heftiger en heftiger en ik werd heel naar. Angst. Wat als het nu mis was? Ik ging rustig zitten en liet het zakken. Dat hielp. Daarna ben ik snel naar de wc gegaan om te kijken of er bloed was. Dat was er gelukkig niet. Toch bleef ik ongerust. Ik ben die dag heel veel naar de wc gelopen om te checken. Maar gelukkig is alles nog in orde. Diezelfde kramp had ik ook woensdag onder werktijd en vrijdagnacht. Gelukkig lijkt nog steeds alles goed te gaan.

VERKLAPPEN

Ik werd dinsdag in de ochtend misselijk wakker. Ah bah. Die verdomde ochtend misselijkheid stak dus eindelijk de kop op. Of hoe zeg je dat? Ik ben niet goed met spreekwoorden en gezegdes. Anyway, ik was dus kotsmisselijk. Eten lukte gelukkig wel en daarna ging ik dan ook een rondje doen met onze hond. En tjakka, drie keer over moeten geven. GAD-VER-DAMME! En luchtte het op? Niet echt. Maar ik voelde me ook weer niet zo beroerd om thuis te blijven. Maar dat kwam misschien ook wel omdat ik weet waardoor het kwam. Nee. Niet de griep. Gewoon zwanger.

En dus ging ik gewoon naar mijn werk. Ik voelde me alles behalve top. Toen aan het eind van de ochtendbespreking nog iets gezegd werd over iets wat ik al 4 of 5 weken geleden gedaan had, maar wat verder ook niet door anderen was opgepakt, werd ik bloedchagrijnig en kwamen mijn hormonen weer spontaan tot leven. Kleine traantjes biggelden over mijn wangen. Daarop werd natuurlijk gevraagd wat er nou eigenlijk was. Maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen. Alleen bleven mijn collega’s doorvragen. En dus gaf ik aan dat ik het rot vond, dat ze hier nu mee komen terwijl ik die taak zo’n lange tijd geleden al gedaan had en dat ik vanochtend had overgegeven en niet zo lekker was.

Enfin. Het werd gesnapt en de dag verliep verder. Tot halverwege de dag. Ik liep even langs een collega om wat te checken. Komt zij terug op die ochtendbriefing. Ze vraagt wat er nou eigenlijk was, want ze had niet alles even goed meegekregen. En tja, ze is toch de leidinggevende. Dus ik uitgelegd waar ik nou mee zat. Vraagt ze daarna aan mij: “Je bent toch niet zwanger?” Ik kon mijn gezicht niet in plooi hangen besloot maar meteen clean te komen. Ze was super blij voor mij en snapte het ook. Voor mij ook wel weer een opluchting omdat het mijn gekke gedrag kon verklaren. Ik heb haar wel verteld, dat zij de eerste is die het weet. Onze eigen ouders weten het nog niet. Ze schaamde zich voor haar grote mond (zoals ze het zelf zegt).

Een dag later kwam ze nog terug op het incident. Ze vroeg hoe het ging en vroeg zich af hoe mijn vriend had gereageerd. Toen ik vertelde dat ik aan het einde heftige buikkrampen had gehad, vertelde ze me dat ik mijn voordeel er mee kan doen dat zij het weet. Ik had gewoon naar haar mogen komen. Tja, dan is het inderdaad fijn als iemand weet hoe, wat, waar en wanneer. Dat geeft toch een stukje meer rust.

SPORTEN

Woensdag hadden we een sportafspraak staan in de sportschool. Een kettlebell training. Ik voelde me niet op en top. Na het werk ben ik vooral moe. Toch besloten we om te gaan. Want ik wil niet mijn hele zwangerschap op mijn luie billen blijven zitten. Ik gaf bij de instructrice aan dat ik niet zo lekker was en rustig aan mee zou doen. Dat was prima. Dus op mijn gemakje heb ik getraind. Vervolgens gingen we de vervolgafspraak maken.  Bij deze afspraak zit ook een vetmeting. Dus vroeg ik voorzichtig waar dit gemeten zou worden. Duh, ook in de buik natuurlijk. Ik keek mijn vriend aan en hij gaf toestemming dat ik het mocht vertellen. Blij als ik was vertelde ik dat ik net zwanger ben en dat zo’n meting dus geen nut heeft momenteel. Ze was super blij voor me en zodoende raakten we in gesprek. Ik vertelde dat ik een zwakke rug heb en daardoor liet ze mijn oefeningen zien die ik kan doen om die sterker te maken. Ook leerde ze me wat ik wel en niet mag doen en gaf ze meerdere tips in het algemeen. Super fijn! Dat geeft net dat beetje extra motivatie om te blijven sporten.

VERTELLEN

Hoewel mijn vriend het eigenlijk pas na de eerste echo wilde vertellen, kon ik echt niet meer langer wachten. En daarom vertelden we het gisteren aan een aantal mensen.
Als eerste gingen we naar mijn schoonmoeder. We vertelden haar dat we nog een Valentijns cadeautje voor haar hadden. Ze pakte de knuffel uit en vond hem schattig. Had ze iets door? Nope. Toen gaven we haar een kaart. Daarop hadden we geschreven: “Wil jij op mijn knuffel letten, tot ik er ben?” En daarachter stond ‘Oktober 2017’. Haar reactie was prachtig: “Hoezo? Gaan jullie dan op vakantie?” Toen ze de kaart nog eens goed moest lezen van ons, drong het door. Ze was super blij!

Daarna zijn we naar mijn ouders gegaan. Voor hen hadden we een Jip en Janneke koffertje met daarin baby spulletjes. Mama had al lichtelijk een vermoeden toen we haar de ingepakte koffer gaven. Ze pakte het uit en nog voordat ze iets kon zeggen, zei ik snel dat ze het open moest maken. Daarop volgend deed ze dat en vroeg ze of we in verwachting zijn. Papa en mama waren super blij en moesten dan ook huilen. En ik deed uiteraard mee.

‘s Avonds zijn we nog even terug gereden naar mijn schoonmoeder. Mijn zwager en zijn dochter waren daar, dus was het een goed moment om het te vertellen. We zaten aan de frietjes toen mijn vriend aan ons nichtje vroeg: “Jij doet toch wel eens oppassen?” Mijn zwager zat er meteen doorheen: “Ze willen vragen of je op honden past.” Mijn vriend vervolgde de vraag snel: “Wil je dat vanaf oktober bij ons komen doen?” Mijn nichtje snapte er niks van. “Op wie dan?” En bij mijn zwanger moest het ook nog even goed doordringen, totdat hij zei: “Echt?” We reageerden met “Ja, echt!” waarna we gefeliciteerd werden. Toen drong het door bij ons nichtje. Die reactie was goud!

Van de week gaan we ook nog naar mijn zus en dan hebben we het de belangrijkste mensen alvast verteld!

KWAALTJES

• Nog steeds menstruatieachtige krampen. Al 2 keer heel heftig gehad. De andere keren gelukkig niet zo heftig.
• Gevoelige tepels. Die worden echt elke dag steeds meer gevoeliger.
• Gespannen borsten. Ik heb zelfs al een meegroeibh gekocht, omdat het een stuk lekkerder zit. Ik zie ze ook groter worden. Ook ‘s ochtends lijkt het – wanneer ik uit bed kom – dat ik verkeerd gelegen heb. Ze doen dan meer zeer.
• Moodswings. Tja, wat kan ik zeggen…. Hormonen.
• Opgeblazen buik. Mijn buik staat serieus al naar voren. Waarschijnlijk zijn dat de darmen die zich verplaats hebben. Fijn is het niet. Daarom al een positiebroek gekocht. Zit een stuk fijner dan een gewone broek die ik met een elastiekje moet vastmaken.
• Ochtendmisselijkheid. Bah, bah, bah! Gelukkig alleen in het begin van de ochtend. Ik merk dat vanillevla en cola helpend zijn om het te verminderen. Die tips las ik op het internet en werken voor mij goed.

Ik vind het nog steeds bijzonder dat ik zwanger ben. Ik kan het wel steeds beter een plaatsje geven. Het gelukszaligheidsgevoel is heerlijk! Op naar de 8 weken!