Vorige week hoorden we het van de Minister President: kinderen tot en met 12 jaar gaan terug naar school. Dat betekent dat ik in plaats van thuis weer op school ga werken. Maar hoe voel ik mij hier eigenlijk bij? Welke angsten heb ik?
Het geeft me enorme dubbele gevoelens. Aan de ene kant vind ik het heerlijk om de kinderen weer te zien, aan de andere kant denk ik echt:” Hoe dan?!” Hoe kun je kinderen goed aanbod geven als je de 1,5 meter in acht moet houden?
Ik geef dans en drama en daardoor is het misschien voor mij wel makkelijker om alsnog goed aanbod te geven. Immers hoef ik geen werk van dichtbij te zien om te kijken hoe ze het aanpakken. Qua bewegen kan ik dat ook prima vanaf een afstandje. Alsnog vraag ik me af hoe ik zorg moet dragen voor die 1,5 meter in mijn theater.
Nu wil ik vooral niet op de feiten vooruit lopen, want op het moment van schrijven (in de Meivakantie) weet ik nog niet precies hoe wij het vanaf 11 mei gaan doen. Gisteren hadden we een studiedag en weet ik nu wel wat de bedoeling is, maar doordat ik deze blogpost eerder geschreven heb, weet ik dat nu nog niet. Oké, heel duidelijk verhaal dit, haha!
Hoe we het gaan doen is eigenlijk niet mijn grootste ‘angst’. Dat komt wel goed. Ik weet dat ik en mijn collega’s creatief, innovatief en vindingrijk zijn om het te kunnen regelen. Waar wel mijn ‘angst’ zit, is dat ik het wel van kinderen kan krijgen. Zij worden er misschien niet of in mindere mate ziek van, maar als zij besmet zijn kan ik het ook krijgen en wij lopen niet in beschermende kleding. Verder proberen we natuurlijk wel goed op de hygiëne te letten en daar ook actief mee bezig te zijn, maar goed.
Ik merk aan mezelf dat ik het wel heel spannend vind om weer op school aan het werk te moeten. Ik ben tijdens dit schrijven dan misschien ook wel aan het doemdenken. Ik ga er vanuit dat de regering weet wat ze zeggen en wat ze doen, al raakte het zinnetje van de Minister President mij wel: “ook om de ouders te ontlasten zodat zij thuis kunnen werken.” Iets in die trant was het. En natuurlijk snap ik dat je als ouder ook wilt kunnen werken. Echt. Ik snap het. 100%. Ik heb het geluk bij een ongeluk gehad dat Roy muzikant is en daardoor niet kan werken, waardoor ik handen en tijd vrij had om thuis best in alle rust te kunnen werken. Maar ik vind wel dat de reden dat ouders thuis moeten kunnen werken geen reden mag zijn als je al de hele tijd een intelligente lockdown hebt om de volksgezondheid te beschermen. Want dan denk ik: en wij juffen en meesters dan? Wij die zonder bescherming rondlopen. Wij die aan (kleine) kinderen moeten vragen om afstand te houden . Wij die aan (kleine) kinderen moeten vragen om continue op hun hygiëne te letten.
Als ik ziek word is dat nog één ding. Maar wat als ik mijn man, mijn peuter of mijn baby ziek maak? Dat is het ergste wat mij kan overkomen. Daar zit mijn angst.
Dus je snapt: ik heb alle respect voor iedereen met een gezin die moet werken op plekken waar andere mensen komen. Vooral voor het zorgpersoneel die zo dicht in aanraking komen met het virus. Natuurlijk ook als je geen gezin hebt, maar bij hen kan ik mij voorstellen dat zij dezelfde angst ervaren als ik.
In de weekvlog die 17 mei online komt zal ik vast mijn ervaringen met jullie delen. Hoe vond ik die eerste week met kinderen werken nu echt? Hoe doen wij dat als school zijnde? Zeker onze school die niet met klaslokalen werkt… Mocht je hier nieuwsgierig naar zijn, abonneer je dan alvast op mijn YouTube-kanaal om de video niet te missen (en natuurlijk voor alle andere leuke video’s die ik voor jullie maak!).
Hoe vinden jullie het dat de kinderen weer naar school gaan?
