Zijn de zwangerschapshormonen nou nog niet weg?!

Het is pas drie maanden geleden dat ik ben bevallen van Lucas, maar het lijkt wel alsof ik opnieuw zwanger ben. Niet qua misselijkheid of andere zwangerschapskwaaltjes. Thank God nooo! Ik moet er ook niet aan denken om nu weer zwanger te zijn. Poeh! Wat ik wel ervaar zijn die strontvervelende hormonen. Die zwangerschapshormonen die nog niet weg zijn. Want iets met 9 maanden op en 9 maanden af. The struggle is real.

Meteen weer jezelf na de bevalling? Ha! Maak dat de kat wijs.

Je bent bevallen en dan hoop je dat je weer heel snel lekker jezelf bent. Want als jij jezelf bent kun jij ook het meest genieten van je taak als nieuwbakken moeder. Helaas denkt de natuur daar héél anders over. Meteen weer jezelf na de bevalling? Ha! Maak dat de kat wijs. Niet dat wij een kat hebben, dus probeer ik het onze hond Odin wijs te maken. Die trapt er net zo min in.

Je bent dus niet jezelf. Jammer. Zeker in die eerste week kunnen de kraamtranen vloeien. Iedereen heeft daar respect voor en snapt dat, want hé, je hebt tenslotte net een kind op de wereld gebracht. No worries. Maar wanneer de geboorte van je meest dierbaarste bezit alsmaar verder in het verleden komt te liggen, wordt er toch echt van je verwacht dat je nu toch wel weer jezelf bent.

Kom op hè, niet zo raar doen nou.

Maar dat zijn we niet! Nope. Want die krengen van hormonen die vieren nog steeds feest in dat lijf van jou dat 9 maanden zo hard haar best heeft gedaan om een kleintje op de wereld te zetten. Die zijn het nog niet beu hoor. No way. Die vinden het nog allemaal dikke prima. Feestvierende hormonen vieren gewoon carnaval. Ze verkleden zich graag als geesten of als verstoppertje spelende kinderen of als boeman of als militair. Ze zijn altijd in de buurt en slaan onverwachts toe.

En tja, het onverwachte…. Daar kunnen wij stervelingen nou eenmaal niet altijd goed mee overweg. Dus wanneer die carnaval vierende hormoonbommen ineens uit hun verstop plek springen, dan schrikken we er van. En niet alleen wijzelf, maar ook de mensen om ons heen die er geen snars van snappen en meteen een oordeel klaar hebben. “Kom op hè, niet zo raar doen nou.” Ha. Doe zelf niet zo raar. Je ziet toch dat die trutten net hun verstop plek hebben verlaten?!

Zeg dat nou niet!

Die zwangerschapshormonen. Ik word er zó moe van. En ik maar roepen dat het bij de zwangerschap van Lucas wel mee viel. Heel eerlijk: dat deden ze ook. Bij Isabelle kwamen die krengen met regelmaat om de hoek kijken. Bij Lucas heb ik weinig grappige (ja, achteraf is het vaak best grappig) verhalen. Dat moeten die krengen dus ook bedacht hebben, want hoppa, ze zijn er hoor.

Janken als ik zie hoe snel Lucas groot wordt. Janken als hij even de borst niet goed pakt. Janken als hij zo vredig ligt te slapen. Janken als hij mij verliefd aankijkt. Janken als Roy iets zegt wat ik nog helemaal niet wil weten. Roy hoort regelmatig: “Zeg dat nou niet!”. En dan weet hij precies hoe laat het is. En ik ook. En dan vieren ze weer feest hoor.

Heb even geduld met me.

Het is dus ruim 3 maanden geleden dat Lucas op de wereld kwam. Ik zou het héél fijn vinden om weer compleet mezelf te zijn. Maar blijkbaar kan ik dat zelf niet aansturen. Jammer weer. Het komt wel goed. Echt. Ooit. Wanneer? Hopelijk als Lucas 9 maanden is. Maar dat kan ik natuurlijk niet zeggen. Alleen maar hopen. Liever eerder dan later. Maar tot die tijd: heb even geduld met me. Sorry als ik jank. Doe ik niet expres. Die kleine pestertjes in mij veroorzaken dat.

Hoe ervoer jij die zwangerschapshormonen nadat je bevallen was?