Oké, zwangerschapsdementie speelt deze zwangerschap een grote rol. Niet te zuinig… Erg vervelend vooral. Maar goed. Achteraf kan ik soms best wel eens lachen om deze vervloekte kwaal. Overigens op het moment zelf niet. Dan is het vooral enorm frustrerend. Zo ook van de week. Laat ik jullie even bijkletsen over het verhaal van de afstandsbediening.
Het is maandagavond. Ik heb de hele dag gewerkt en als ik thuis kom gaan we eten. Na het eten ruim ik de tafel af en gaat Roy nog wat boodschapjes doen. Isabelle gaat wat spelen en als ik zie dat het bijna kwart over 6 is – en dus tijd voor Isabelles favoriete programma: de Teletubbies – wil ik de televisie aan zetten.
Ik kijk op de bank waar de afstandsbediening meestal ligt. Niets. Ik kijk op de kast, waar we hem wel eens weg leggen voor Isabelle. Ook niets. Ik kijk op de vensterbank. Niks. Bij de televisie. Noppes. Bij de salontafel. Nada.
En dus bel ik Roy. “Waar is de afstandsbediening?” “Geen idee. Op de bank ofzo?” “Nee, daar heb ik al gekeken.” Hij noemt nog wat voorbeelden en ondertussen zoek ik verder. Ik kijk tussen de vensterbank en de bank in en zie hem liggen. Met moeite kan ik er bij en zet ik de televisie voor Isabelle aan.
Vervolgens ga ik de huiskamer opruimen, want Isabelle heeft er een behoorlijke puinhoop van gemaakt. Na een halve minuut vind ik eigenlijk dat de televisie wat te zacht staat en wil ik hem harder gaan zetten. Maar waar is de afstandsbediening gebleven?
Ik kijk op de bank, omdat die plek me het meest logisch leek. Niets. Ik kijk op de kast, want dat was ook nog wel logisch omdat ik niet mee ging kijken. Ook niets. Ik kijk op de vensterbank. Niks. Bij de televisie. Noppes. Bij de salontafel. Nada. De grote tafel. Niets. De keuken. Nope. De trap. Ook al niet. De wc dan? Nee. In Isabelles keukentje. Ook al niet.
Ik krap mezelf achter de oren en probeer te bedenken wat ik nou met dat stomme ding gedaan heb. Ik kon alleen bedenken dat ik hem op de bank zou hebben neergelegd of op de kast. Maar bij beide opties had ik al gekeken en niets gevonden. En dus ga ik verder zoeken.
Het zoeken vordert gefrustreerder. Ik kijk in de speeltas van Isabelle, in de koelkast, de magnetron, achter de DVD’s, in de boekenkast. Maar nergens zie ik de afstandsbediening. Ondertussen komt Roy thuis. Die vraagt zich af waarom ik zo gefrustreerd kijk. Ik vertel dat ik de afstandsbediening kwijt ben.
Hij kijkt direct naar de televisie. “Maar je hebt de tv aangezet en mij zelf 5 minuten geleden gesproken…” Juist. Correcte informatie. Maar toch kan ik dat stomme ding nergens vinden. Roy zoekt mee. Ook op plekken waar ik ook al gekeken heb. Hij kijkt zelfs buiten (want wie weet heeft Isabelle toch de afstandsbediening meegenomen toen ze ondertussen nog even naar buiten is geweest).
Roy lacht en ik begin keihard te huilen. Vooral iets met stomme hormonen. Hoe dan ook, het is mega frustrerend. Ik kan het me gewoon ECHT NIET herinneren. Ik weet écht niet wat ik met het ding gedaan heb. Het is alsof er een blank in mijn geheugen zit.
Goed, tranen drogen en verder zoeken. Dat ding kan toch niet zo ver weg zijn? Ik ben alleen beneden geweest, dus daar moet hij liggen. Gezien ik niet perse geloof in kabouters die de afstandsbediening mee zouden kunnen nemen…
We kijken voor de zoveelste keer op dezelfde plekken. Hoewel Roy al op zijn buik had gelegen om onder de bank te kijken, besluit ik het ook te doen. Met zaklampje. En daar zie ik hem. Onder de verwarming. Hoe hij daar terecht is gekomen… Nu ik hem zie kan ik nog altijd niet herinneren waar ik hem precies neergelegd heb. Daarnaast is de plek super onlogisch. Als hij al achter de bank valt, kun je hem altijd nog zien.
Maar goed. Het stomme ding is terecht. Ik ben kapot van het zoeken. Nog steeds gefrustreerd dat ik last heb van zwangerschapsdementie ga ik liggen op de bank en besluit ik dat ik er misschien toch wel een beetje om kan lachen.
Heb jij tijdens de zwangerschap ook last gehad van zwangerschapsdementie?
