Met bloed, zweet en tranen – nou ja, vooral tranen – heb ik het gered tot aan mijn zwangerschapsverlof! De laatste weken waren loodzwaar. Met veel last van mijn bekken en vorige week een flinke hoofdpijn die met paracetamol niet eens weg wilde gaan, stelde de verloskundige voor dat ik eerder met verlof zou gaan. Maar dat wilde ik niet…
Eigenwijs is ook wijs, zeggen ze weleens. Dat zal vast niet altijd zo zijn. Zeker niet als je last hebt van je bekken en je toch doorgaat. Toch probeerde ik alles te doseren, want ik was er opgebrand het te halen tot mijn geplande verlof. Ik probeerde Isabelle zo min mogelijk te tillen, te letten op mijn houding en vooral veel rust te pakken. Zo heb ik heel bewust aan mijn ouders gevraagd of Isabelle afgelopen zondag de hele dag bij hen mocht zijn, omdat Roy de hele dag moest werken en ik zeker niet mezelf zou overbelasten en daardoor niet meer zou kunnen werken. Gelukkig kon dat en hebben zij Isabelle opgehaald waardoor ik mijn rust echt goed kon pakken. Daarnaast ben ik op mijn vrije dagen iedere keer naar bed gegaan als Isabelle ook aan haar middagslaapje begon.
Ik ga nu vijf weken voor de uitgerekende datum met verlof. Waarom ik daar zo op gefocust was? Omdat ik dan van de herfstvakantie tot in ieder geval de voorjaarsvakantie – of zoals wij dat hier in het zuiden hebben: carnavalsvakantie – met verlof zou zijn. Zou ik vorige week al met verlof zijn gegaan, had ik een week voor de carnavalsvakantie moeten beginnen en dat bevalt mij niet in mijn hoofd, haha!
Natuurlijk moet je niet doorgaan met werken als het écht niet gaat, maar ik had het gevoel dat ik het écht nog wel kon redden. Zeker omdat mijn bekkenklachten op en af gingen en ze niet continue pijn deden. En als ik rustig aan zou doen, zou het wel goed komen toch? Mijn gevoel had het bij het juiste eind, al ben ik me er ook van bewust dat het anders had kunnen zijn. Had ik echt de keuze kunnen maken om eerder te stoppen met werken? Ik weet het niet, dan had mijn omgeving echt een serieus gesprek moeten voeren met mij en misschien wel – door de eigenwijze meid die ik ben – haast moeten dwingen ben ik bang, haha. Maar zover is het gelukkig niet gekomen.
Ik heb het gered tot aan mijn zwangerschapsverlof! Toen ik gisteren het gebouw verliet heb ik een klein traantje gelaten. Ik was erg trots op mezelf. Niet dat ik er de vorige keer iets aan kon doen dat ik al veel eerder thuis kwam te zitten, maar dan nog. Daarnaast is het ook wel heel fijn dat kinderen en collega’s een soort van afscheid konden nemen. Ik ben verrast met leuke cadeaus en kaarten! Heel erg lief!
Nu ga ik lekker genieten van mijn verlof. Lekker relaxt blijven doen – meer lukt toch niet – en op een rustig tempo de babykamer op orde maken. Verder wil ik kijken of ik vooruit kan werken met bloggen, zodat er in de kraamweek ook artikelen online komen. Maar pin me daar niet op vast, want dan moet ik ook nog eens een hoop ideeën hebben, haha!
Ik ben benieuwd wanneer de kleine man gaat komen en ga rustig afwachten. Mochten jullie ideeën hebben voor artikelen die jullie graag online zouden zien, laat het me hieronder bij de reacties weten.
